اشعار

پیـشــانى عــدل و عــدالت را شـکـسـتـنـد           آن دسته اى که با عــلـى پیمــان ببـسـتند

معصوم را دیــدى که مظلــومانه کـشـتـند           در سجده گــاهى ناجوانــمــردانه کـشـتند

یا رب چه صبحى در پى شب هاى او بود          «فُزتُ وربّ الکـعبه» بر لب هاى او بود

تا کى شود بــى حــرمتــى در این لیــالى           وقت نمــاز و کــشــتن مــولى المــوالــى

اسطــوره عــلــم و ولایت را شــکـسـتـند           دیدیــد ارکــان هــدایت را شــکــسـتـنــد

دیگـر اذان گــویى نمــاند از بهــر کــوفه           بگرفت رنگ خــون تـمام شهــر کــوفـه

دیگــر کــه، نــان و آب بــر ایـــتــام آرد؟           دیگــر که بــر دامـن، ســر آنــان گــذارد؟

دیگر ز سرها، هوش و از تن، عقل ها رفت          شب زنــده دارى در کنار نخــل ها رفت

آخر همان خار به دیــده رفــته اش کشت           آن استخوان در گــلـو بگرفته اش کشت

بانگ منــادى را چو بشنیــد ام کــلــثـوم            دیگر یتیــمى گــشــتـنـش گردید معـلـوم

آن کس که اقضى الناس بود و اشجع الناس           تـاول زده بر دست زهــرایش ز دستاس

مهر و ولایش «اشعرى» در حشر کافى است           مظلوم تر از فاطمه غیر از على کیست

با کــوله بــار نــان؛ شـبِ آخــر قـیــام کرد           مردی که هرچه داشت به کف وقف عام کرد

یک در میان جــواب ســلامش نمی رسیـد           آن که خــدا بــه هــر قــدم او ســلام کـرد

هم جود کرد و هم به خودش ناسـزا شنـیـد           او بــاز هــم مقــابــلــشــان احـتــرام کـرد

ازغربتش به قول خودش بس، که روزگار           با مــرتضی معــاویــه را هـم مــقــام کرد

بر دوش اوست چـرخـش دنـیـا ولی بر آن           طفلی نشست و حس نشستــن به بــام کرد

بعــد از نـمــاز نــافــلــۀ شب بــلــنــد شــد           سمت مــدیـنــه فــاطمه اش را ســلام کرد

بـا ایـن ســلام روضــه آخــر شــروع شـد           با خــاک های چــادر زهــرا تــمـام کــرد

غـمگـیـن تـرین امـیــر، الهــی که بـشکــنـد           دستی که خــنــده را به لب تو حــرام کرد

هفت آسمان به جــوش خــروش آمده مرو           آن را عـلی به گوشه ای از چشم رام کرد

جای  صــلات ماذنه  با صوت مــرتضی           حــیَّ عَلَی الــعَــزایِ عـلـی را پــیـام کـرد

بیــدار کرد قــاتــل خود را  که حــاضـرم           با شوق خویش خون خودش را به جام کرد

تا ضربه خــورد عــالــم آدم  به سـر زدند           درعرش و فرش گریه خواص و عوام کرد

تا ضربه خورد خنده به لب های او نـشـست           گویا به زهر تیــغ عســل را به کـام کــرد

دستی به روی دوش حـسن تا به خـانه اش           هر کوچه را به خون سرش سرخ فام کرد

در خـانه زینب است رهــایــم دگــر کــنـید           آری رعــــایــت دل او را امــــام کــــرد

زهراست کعبه و حجرش زینب است و بس           روی جــبــین دخــتــر خــود استــلام کرد

آری رعــایت دل زیــنــب سفــارش اسـت           وای از دمی که بنت عـلی رو به شام کرد

آن دختــری که ســایه او هم ندیــدنی است           خـیـل عـدو به دور و بـرش ازدحـام کرد

امشب چه سینه‌سوز است بانگ اذان مولا           خیــزد صدای تکبیــر از عمق جان مولا

از لحظه‌های افطار در شوق وصل دلدار           بر چهره می‌درخشیــد اشـک روان مولا

مولا گشوده آغــوش بهر وصــال جانـان           قاتــل به مسجد آیــد بر قـصد جــان مولا

زهــرا کنــار محــراب با ذکــرِ واعـلیّــا           یا فــاطمه است امشب ورد زبــان مــولا

زخــم ســرعلــی را دیــدنــد اهل مسجــد          دردا که نـیـست پیــدا زخــم نــهان مــولا

ای نخــل‌ها بگــریـید ای چــاه‌ها بنــالیــد          دیگر عــلــی نــدارید ای دوستــان مــولا

حق عــلی ادا شد فــرق علــی دو تــا شد          ســرهایــتان ســلامت ای خــانــدان مولا

ای دوستــان بیایـید با من به شهر کــوفه          تا ســر نهــیــم امشب بــر آستــان مــولا

ریزید ای یتیــمان در سـفــره‌های خـالی          خون جگــر به جای خــرما و نــان مولا

«میثم» دگر امیدی در ماندن علی نیست          از دست رفتـه دیگر تــاب و تــوان مولا

فــلک امـشـب نسیــمی ســرد دارد            زمیــن از غصه رنــگ زرد دارد

بیــا ای دل بنــالــیم و بــگــریــیــم            هــــوای کــوفــه بــــوی درد دارد

********************

خــدایــا این جماعت خود پــرستـند            به روی دین و قــرآن دیــده بـسـتند

پــس از بـشکستــن پهلــوی زهــرا            ســر مظلــوم عالــم را شکــســتـند

********************

ز خـون محراب را گلپــوش کردند            جهان را با غــمی همدوش کــردند

چه تاریک است دل ها ای دریغــا             چــراغ عشق را خــاموش کــردند

امشب علی می بیند اشک دختـرش را            در کــوفه می گــویـد اذان آخــرش را

مــرغــابیــان خــانه دامن را نگــیـرید            خالی کنید ای عرشیان دور و برش را

روی لبــش انّا الـیــه راجــعــون است            بر آسمان ها دوختــه چــشم تــرش را

با رفتــن بــابــا خــدا می دانــد و بس            در خــانــه بی تابی قـلب دختــرش را

ای ابن ملجــم زودتر از جــای برخیز            او قصــد دارد که بـبیند همســرش را

دلتــنگ مــانــده تا بـبـیـند بــار دیگــر            رنگ کبــود صــورت نیلــوفــرش را

حالا علی را سوی خــانه می بـرنـدش            جبریل می گیرد کــمی زیر پــرش را

منومشغول خودت کن؛ بزار درگیر تو باشم           واسه من هم سفره بنداز؛ که نمک گیر تو باشم

تا زیر چشمات بمانم؛ زیر تـدبیـر تو باشم           برا اینکه کج نرم من؛ میخوام زنجیر تو باشم

ای خدایا شب قدره؛ من پیشت قدری ندارم

آمدم تا سـر به روی؛ دامن عـفـوت بـزارم

منو درگیـر خودت کن؛ که فقط مال تو باشم           منو راهـی سفــر کن؛ که به دنبـال تو باشم

من بی چیز و بخر تا؛ جـزو اموال تو باشم           حال خوبی نصیـبم کن؛ پی احـوال تو باشم

من میخوام مال تو باشم؛ سندم رو بزن امضا

حلقه ای توی گوشم کن؛ من بشم نوکر زهرا

تو قفس در به درم من؛ زخمیه بال و پر من           گناهام رو میبینی که؛ چی آورده به سر من

چونکه یک عالمه غفلت؛ پر شده دور و بر من           توی تاریکی و ظلمت؛ کو خـدایـا سحر من

سحــر من یه نگــاهت؛ یه نـگــاه آسـمــانی

تا منم سفره نشین شـم؛ کـنارت تو میهمانی

روسیاهم مثل شب ها؛ مثل شب های جدایی           مثل تاریکــی شب ها؛ که نــداره روشنایی

آسمان تا منو دید گفت: چقدر دور از خدایی           بعیده که روسفیـد شی؛ بعیده به چشم بیایی

تنها یک راه جلو پاته؛ اونم از لطف خــداته

اون راهم راه حـسـینــه؛ سفــر کــرببــلاته

سفر کــربـبـلایی؛ دو تا بـال گریه میــخواد           پا توی روضه گذاشتن؛ شور وحال گریه میخواد

پا توی مقتل نزاری؛ که مجال گریه میخواد           سر روی نیزه یار؛ قیل و قال گریه میخواد

مشک خالی ابالفضل؛ چشم به راه گریه هاته

دو تا دستای ابالفضل؛ نگاه کن که جلو پاته

شاید آقــا واسطــه شه؛ شــاید آقا بـپــذیــره           به دو تادست ابالفضل؛ دستتو امشب بگیره

آخه دستای این آقا؛ تو کـرامت بی نظیــره           حرم چشماش قشنگه؛ صحن چشماش دلپذیره

خوش به حال من بی کس؛ که یک کس مثل تو دارم

جای مشک تو می خوام من؛ همیشه گریه بیارم

جــز آه حرفی در خــور گـفـتن ندارم            جــز آه حــرفـی هست امــا من ندارم

چون طفل بازیگوش، عصیانگر، گرسنه            راهی به خــانه غیر بـرگشتــن ندارم

پوسیــده یا پــاره شـده یــا آب رفــتـه             مهمانی است و حیف؛ پیراهن ندارم

این چه بلایی بـوده آوار است بر من            اسم تو را می خوانم و جوشـن ندارم

آه ای مــلائک رو بپــوشانیــد از من            غــرق معاصی هستم و دیــدن ندارم

می جــویمت ای انـتــهــای آرزوهــا            می جویم اما پاسخی جــز لَــن ندارم

در آســمــان تــیــرۀ بــخــت غــریـبم            جز کربلا من نقـطه ای روشن ندارم

من که به غیــر کــربلا موطن ندارم            من که به غیــر کـربــلا مـدفن ندارم

بگــذار تا بـمـیــرم؛ در این شب الـهــی            ورنه دوباره آرم؛ رو روی روسیــاهی

چون رو کنم به توبه، سازم نوا و ندبه            چنــدان که باز گردم؛ گیــرم ره تبـاهی

یا رب الهی؛ العفو**یا رب الهی؛ العفو( ۲ )

چون رو کنم به احیاء، دل زنده گردم اما            دل مرده می‏ شوم باز؛ با غمـزۀ گناهی

گرچه به ماه غفران؛ بسته است دست شیطان            بدتر بود ز ابلیس؛ این نفس گــاه گاهی

ای کــاش تا توانــم؛ بر عهد خود بمانم            شرمنده‏ ام ز مهــدی؛ وز درگهت الهی

یا رب الهی؛ العفو**یا رب الهی؛ العفو( ۲ )

تا در کفت اسیرم؛ قرآن به سر بگیــرم            چون بگذرم ز قرآن؛ اُفتم به کوره راهی

من بندگی نکردم؛ با خویش خُدعه کردم            ترسم که عاقبت هم؛ اُفتم به قعر چـاهی

با اینکه بد سرشتم؛ با توست سرنـوشتم            دانم که در به رویم؛ وا می‏کنـی به آهی

یا رب الهی؛ العفو**یا رب الهی؛ العفو( ۲ )

ای نازنین نگــارا؛ تغیــیر ده قـضــا را            گر تو نمی‏ پسندی؛ تقـدیـر کن نگــاهی

دل را تو می‏ کشانی؛ بر عرش می‏ کشانی            بال ملک کنی پهن؛ از مهرِ رو سیاهی

دل را بخر چنان حُر؛ تا آیم از میان بُـر           بی عُجب و بی تکبّر؛ از راه خیمه گاهی

یا رب الهی؛ العفو**یا رب الهی؛ العفو( ۲ )

امشب به عشق حیدر؛ ما را ببخش یکسر           جان حسیــن و زینب؛ بر ما بده پنــاهی

آخر به بیت زینب؛ بیمــار دارم امـشب            از ما مگیــر او را؛ جــان حسن الهــی

در این شب جـدایی؛ در کـوی آشنــایی            هستم چنان گـدایی؛ در کــوی پادشاهی

یا رب الهی؛ العفو**یا رب الهی؛ العفو( ۲ )

عمری تبــاه کـردم عمر گــران بها را            دیــدم ره درست و رفتــم ره خـطـا را

دشمن مرا صدا زد از دوست غافلم کرد            دنبال غیــر رفـتــم گــم کردم آشنــا را

درســیــنــه آه دارم درد گــــنـــاه دارم            جز توبه نیست درمان این درد بی دوارا

هم مرگ پیش پا و هم عمر رفته از دست            یارب ببخش ما را یـارب ببخش ما را

گیرم ز در بـرانی در پشت در بمــانم            غیـراز در تو دارم یا سیــدی کجــا را؟

من برده ام همیــشه کوه گنـاه بر دوش            تو کرده ای هــماره با بنده ات مــدارا

از خـویش نا امیــدم لا تقنطــوا شنیـدم            یأس مرا گرفتی دادی به من رجــا را

هرکس ز پا در افتد بر دامنی زند چنگ            ای خاندان عصمت  من دامن شمـا را

میثم تمام عــالــم آرند ســر به سجــده            هرکس گرفته خاکی تو خاک کربلا را

جنّت نشــانی از حــرم توست یا حسن            فــردوس سـائــل کــرم توست یا حسن

تنهـا نه آسمان و زمین عــالــم وجــود            در زیــر ســایــۀ علــم توست یا حسن

عــرش خــدا مدیـنـه، دل انـبـیــا بقـیـع            جان شمع روشن حـرم توست یا حسن

عالم اگر ثنای تو گـویند صبح و شــام            تا صبح روز حشر کمِ تـوست یا حسن

سرتا به پات حسن خداوند سرمد است

آیــیــنـۀ تمـامْ نــمـای مــحــمّـــد اسـت

دریــای نــور در دهـنــت آفــریــده‌انـد            آیــات وحــی در سخـنت آفــریــده‌انــد

ســرتا به پات آینــۀ حُسن کبــریــاست            در بین پنــج تن حَـسـنـت آفــریــده‌انـد

انفــاس آسمــانــی عیــسی مــسیــح را            از لحظـه‌های دم زدنــت آفــریــده‌انــد

بـیـنـایــی دو دیدۀ یــعقــوب را درست            از بوی عطــر پیــراهنت آفــریــده‌انـد

ســرو ریــاض آرزوی خــتــم انـبـیــا            بــاغ بـهـشـت یــاسمنــت آفــریــده‌انــد

آیـیـنـۀ مــحـمّـد و زهــرا و حــیــدری

از هرچه گفتــه‌اند و نگــفـتند برتــری  

مـنـظــومۀ نبــوّت و شـمـس امــامتــی            الگوی عــزّت و شــرف و استـقـامتی

در چــارده کــریم که روح کــرامتـنـد            مشهورتر به لطف و عطا و کــرامتی

با نام تو جـحـیــم شود بــوستــان گــل            تنهــا به یک نگــاه شـفـیــع قــیــامتـی

بی مهر تو تـمام عبــادات جـن و انس            در حشر نیست غیر زیان و غــرامتی

تا حشر بر ریــاض جنــان ناز می‌کنم            گـر باشدم شبــی به بـقـیـعت اقــامتــی

دلهـای مـؤمنـیـن جـهـان شـد مـزار تو

شــام ولادتـت شـده دل بــیــقــرار تــو

دورم اگــر ز صحن و ســرای بقیع تو            چشـمـم بوَد به پنــجــره‌های بـقــیــع تو

هر روز صبح، مرغ دلم ز آشیان خود            پــرواز می‌کنــد به هــوای بــقــیــع تو

با آنکه نـیـسـت قبه و ایــوان حائــرش            سبقت برد ز کـعبــه، صفــای بقیــع تو

بوی بهشت می‌وزد از خــاک زائـرت            ای جان عــالــمی به فــدای بـقــیــع تو

پیـوسته زائـر حـرمت روح انـبـیـاست

بالله قسم حـریم تو آغـوش کبــریــاست

تو مظهــر خــدایی و جــان پیــمبــری            قــرآن مصطفی به سر دست حیــدری

هم دومیــن وصــیِ رســول مکــرمـی            هم اولیــن ســلالــۀ زهــرای اطهــری

باید سرود مــدح تو را با زبــان وحـی            کز وصف جن و انس و ملایک فراتری

حُسن خدا به حُـسـن تو دیــدار می‌شود            چون حُسن بی‌حدود خدا را تو مظهری

هم صبر توست حکم خــدا هم قیــام تو            در هر دو حال بر همه مولا و رهبری

چون و چرا به کار تو خود کفر دیگر است

چـون و چـرا بـه کار خداوند اکبر است

ای دین حق به صبـر تو پاینده یا حسن            صبرت حــدیث نهضت آینــده یا حسن

صبر تــو بود تیــغ خداوند در غــلاف            صلحت به خصم، ضربۀ کوبنده یا حسن

صلح تو و معــاویــه؟ بــاور نمی‌کنــم            دشمن ز کار توست سرافکنده یا حسن

تو خود تمام دینی و او خود تمام کــفـر           او تیــرگی، تو مهر فــروزنده یـا حسن

تا بود، بــود حق به وجــود تو پــایــدار           تا هست،هست دین ز دمت زنده یا حسن

شمشیر شیر حق همه جا در نیام توست

«میثم» هماره پیرو صلح و قیام توست

نــه دل دارم نـه بــا دل کــار دارم             کــه در دل غــصــۀ دلــــدار دارم

بـه لـب هــایــم هــزاران بــار آه و             به چــشـمـم حــسـرت دیــدار دارم

نــه مــاهــی دارم و نــه آفــتــابـی             هــمــیــشــه آســمــانــی تــار دارم

مـی آیــد مـی رود هــر روز بـی او              دل خــونــی از ایـن تـکــرار دارم

کـلافـی از نــداری هــا بـه دســتــم             عـــزیــزی را ســـر بــــازار دارم

هـر آنکــس کـه نـمـی دانــد بــدانـد             کـه هــستــم را ز دست یــار دارم

شب جمعه ست و امشب کـربـلایم              شب جـمعه ست و غـم بسیار دارم

لبان تـشنه هـر شب روضــه ای را              به یــادش لــحــظــۀ افـطــار دارم

پخش سبک   

جلوۀ قمر فاطمه خــوش آمد            اولین پسر فاطمه خوش آمد

نــوای یا حسن حسن ذکــر جان همه            خوش آمدی خوش آمدی پسـر فاطمه

به به ، چه جمالی و چه روی مـاهی            جــانــم ، بــه فــدای او بشــه الــهــی

ذکرم ، با همه جان و تن ، یا حسن یا حسن

ای عزیز مصطفی یا حسن            نور چشم مرتضی یا حسن

ســورۀ کـوثــر مــادر تویی            یا امـام مجــتــبــی یا حسن

یا امـام مجــتــبــی یا حسن؛ یا امـام مجــتــبــی یا حسن؛ یا امـام مجــتــبــی یا حسن(۲)

******************************************************

گدایی به سر کوی تو قشنگه            خندۀ علی بر روی تو قشنگه

ملائکه محو رخ و حُسن و خطّ و خالت            تبارک الله می خوانند،به گـل جمــالت

بَه بَه ، به تجــلـیــات پــیــغــمـبــریت            جـانــم، به شـکـوه و جـلـوۀ حـیــدریت

عالم ، میخونه تبارک ، علی جان مبارک

خدا داده بر تو قـرص قــمر            شب غم شده با نورش سحر

همه حــوریــان شدند والــهِ             صورت قشنگ این گل پسر

یا امـام مجــتــبــی یا حسن؛ یا امـام مجــتــبــی یا حسن؛ یا امـام مجــتــبــی یا حسن(۲)

******************************************************

هرکسی به راهت در سُلوک و سیره            ز لطف و کرمت عاقبت به خیره

شب دلامان روشن از ماه عشق شماست            راه سعادت به خدا راه عشـق شماست

خــوبه ، که همیشه یــاد تو بخـوانیــم             آقا ، کــرمی که نــوکــرت بمــانــیــم

خیلی،دوست دارم فدات شم،خاک زیرپات شم

گــرمی تمــام دلــهــا تــویی            جلــوۀ لاله به صحــرا تویی

آرزوی دل شــیــدا تــویــی            پســر ارشــد زهــرا تـویــی

یا امـام مجــتــبــی یا حسن؛ یا امـام مجــتــبــی یا حسن؛ یا امـام مجــتــبــی یا حسن(۲)

پخش سبک     

نیمۀ ماه خدا شده عیان، کوکب هل اتی            آمـده کـریـم آل فـاطـمه، حسنِ مجــتـبی

آمــده جانــان فــاطمه            یوسف کنعان فــاطمه

جلــوۀ جمــال ســرمد            آمــده ابــا مــحــــمــد

یا حسـن ای گـل زهـرا؛ یا حسـن ای گـل زهـرا (۲)

***************************

بینِ گهواره به سمت آسمان، داره اشاره            ملائک شدن به ماه صورتش، گرم نظاره

قـبــلــۀ اهـل ولایــتــه            کعبۀ جــود و کرامتـه

مظهر ربّ رحـیـــمـه            مولامان خیلی کریمه

یا حسـن ای گـل زهـرا؛ یا حسـن ای گـل زهـرا (۲)

***************************

توی آسمان دل ماهِ رُخش،کرده جلوه گری            آمده ناب ترین مُـدَرّسِ، مکـتب دلبــری

عالم از نورش مُزَیَّنه            جشن مولودیِّ حسنه

همه دنیا شده گـلشن            یا علی چشم تو روشن

یا حسـن ای گـل زهـرا؛ یا حسـن ای گـل زهـرا (۲)

***************************

تو نسیم جانی و بهار دل، بی تو گردد خزان            محفل ذکر تو داده آبرو، بر زمین و زمان

ای به مُلکِ جان ما امیر            ازکرامت دست ما بگیر

دل به الطاف تو بستـیم             سر راهِ تـو نـشـسـتـیــم

یا حسـن ای گـل زهـرا؛ یا حسـن ای گـل زهـرا (۲)

***************************

جان فدای صبر بی نهایتت، ای مرا نور عین            صلح تو برای حفظ دین حق، چون قیام حسین

ای صفابخش هرانجمن            اَلدَّخیلُک یا امام حسن

حــاجت دلــم همیــنه            به زودی بیــام مدینه

یا حسـن ای گـل زهـرا؛ یا حسـن ای گـل زهـرا (۲)

پخش سبک     

هر چی نفس تو سینمه ، نذر چشای حبیبه           آقای مهربون من، داد رسِ هرچه غریـبه

از دو دستِ کریم او، سخاوت دائم می باره           حاتم طایی به والله ، پیش مـولا کـم میاره

روی دست فاطمه هرکسی صورتش رو دیده

اینقدر قشنگ بوده که دیگه مثلش و ندیده

خدا خورشید آفریده

یا حسن عزیز زهرا ، پسر ارشد مولا (۲)

**************************

نور می باره از آسمان، شهر مدینه روشنه           از قــدمِ دلبــر من، کـویــر سیـنـه روشـنـه

غرق شادی و طراوت، دامن دشت و دمن شد           اهل عالم اهل عالم ، شب میــلاد حسن شد

بـده مـژده رسیـده اونکـه پـنـاه عـالـمـیـنــه

به نبی به مرتضی به فاطمه نور دو عینه

امامِ امام حسینه

یا حسن عزیز زهرا ، پسر ارشد مولا (۲)

پخش سبک     

آمده فصل طراوت ، مــوسم شـادی دلـهـا           نیمۀ مــاه خــدا و، میـلاد یــوسـف زهـرا

مبارکه ، خنده روی صورت زیبای مولا

مبارکه، شادی و شور و سرور قلب زهرا

مبارکه ، جشن میــلاد کــریــم آل طاهـا

ماگدایـان امام حســن هــستــیــم           سائــل نــانِ امام حسن هستــیــم

دین و ایمانم ، حسن حسن جانم؛ دین و ایمانم ، حسن حسن جانم

***************************************

عیان به گلشن عصمت، جلوۀ حیّ جـلی بود           مصحف رحمت و رأفت،به روی دست علی بود

نیمۀ ماه، حاجت دلهای مشتاقان روا شد

به سائلا، موقع لطف و عنایات خــدا شد

آی عاشقا، جشن میــلاد امام مجـتبی شد

مبتــلایان ِ امام حســن هستــیــم           ما گــدایــان امــام حســن هستیم

دین و ایمانم ، حسن حسن جانم؛ دین و ایمانم ، حسن حسن جانم

***************************************

امام حسن میدانی که، حاجـت دلها همینه           بده به عاشقا امشب، یه کــربـلا یه مـدینه

یا سیدی، ای قــرار این دل پــابست ماها

عشق شما، همۀ سرمایه، بود و هست ماها

انشالله که،حرمت میشه به پا با دست ماها

بی نــوایــان امام حســن هستــیـم           ما گــدایــان امــام حســن هستیم

دین و ایمانم ، حسن حسن جانم؛ دین و ایمانم ، حسن حسن جانم

پخش سبک                        (به سبك السلام ای خاتم پیغمبران)

تو کریم اهل بیتی، نور چـشم مصطـفایی           تو عزیز جان زهرا، پور حیدر مجتـبایی

تو سبــط احــمـدی، تـو نــور ســرمــدی           در این مــاه خــدا، حســن خــوش آمدی

حسن جانم حسن؛ حسن جانم حسن

**********************

ای گــل سبز ولایت، یا حسن جانم فدایت           سائل کوی تو هستم  جان زهرا کن عنایت

عــزیــز مصطفـی ، به عــالــم مــقــتــدا           ز لطف و مرحمت، نظــر کن ســوی ما

حسن جانم حسن؛ حسن جانم حسن

**********************

تو گــل باغ ولائی، حجت و نــور خـدائی           زینت دوش پیمبر، مظهر لطف و صفائی

تو جــان حــیــدری، گــل پــیــغــمــبــری           عــزیــز فــاطــمـه ، به عــالــم ســروری

حسن جانم حسن؛ حسن جانم حسن

**********************

رهنمای خلق عــالم، عـاشقانت را معینی           ای امام مهـربانم، تو شفیــع الـمـذنـبـیـنی

ز پــا افــــتــاده ام ، بــه تـــو دل داده ام           عنــایت کن شهــا ، که مـن درمــانـده ام

حسن جانم حسن؛ حسن جانم حسن

**********************

تو همه لطف و صفایی، معدن جود و سخایی           پسر ارشد زهــرا، نــور چشم مرتضایی

همــیشه دست ما ، بــه دامــانت حـســن           همیشه چشــم ما، به احــســانـت حـســن

حسن جانم حسن؛ حسن جانم حسن

ای عشــق ببین حــال پریشــانی ما را            ای شــوق نشان آتش حیــرانــی ما را
ای شـور بیــاور میِ تــوفــانــی ما را            تا صبح ببین نــاد عــلـی خوانی ما را

ما مــرد شــرابیــم اگــر هست بیــارید
ما را به در بیت عــلــی مست بیــارید

دیــدنــد همه قــبـلــۀ دنیــا شــدنــش را            ذوق عــلــی و گــرم تماشــا شدنش را
دیدنــد و بـبـیـنـیـد مهــیــا شــدنــش را            لبخــند عــلــی و شب بابــا شــدنش را

تنهــا نه پــدر عــاشق خندیــدن او بود
تا صبح نبــی مـنـتــظــر دیــدن او بود

انـگــار شب قــدر مقــدر شــده امشب            انگــار نبــی بــاز پیــمبــر شده امشب
برخیز زمین گوش زمان کر شده امشب            برخیز و ببین فاطمه مـادر شده امشب

یک جلوه ز تصویــر خــداوند رسیـده
امشب پــســر شیــر خــداونـد رسیــده

بگذار که یعقــوب گشــایـد نظــرش را            تا با تو فــرامــوش نمایــد پـســرش را
هیچ است اگر عشق بریده است سرش را            رو کـرده خــدا با تو کمی ازهنرش را

لبخند بزن گردش این روز و شب از توست
شیرینی افطـار پیمبر رطب از توست

یک چشم بگردان و زمین زیر و زبر کن            یک روضه بخوان وهمه را خون به جگرکن
بند آمده این راه از آن کوچه گـذر کن            ما خاک قــدمهات به ما نیــز نظر کن

چشمان تو محراب سحرهای حسین اند
آقا پـســران تو پـسـرهـای حسیــن انـد

وای از جلوات جـبـروتی که تو داری            از شدت نــور ملـکـوتــی که تو داری
فریاد از آن اوج سکـوتی که تو داری            حق گــرم تماشای قـنوتی که تو داری

پیش تو ذلیــلم به ضریحــی که نداری
یک عمر دخیلم به ضریحی که نداری

دور و برتان این همه بیمار اگر هست            یا این همه در شهر بده کار اگر هست
این قـدر گدا بر در و دیوار اگر هست            تقصیر که شد این همه سر بار اگر هست

دیدنــد کــرم روی کــرم می دهـی آقـا
مانــدیــم عجب بـوی کرم می دهی آقا

چشم تو سخن از غم و از سر به من گفت            از شمع شدن شعله شدن آب شدن گفت
با لطف تو چشمان من اینگونه سخن گفت            یک چشم حسینی شد و یک چشم حسن گفت

هرچند خدا خواست کــرم داشته باشی
انگــار بنا نیست حــرم داشتــه بـاشـی

سـوزانـد اگـر غـصـۀ تو بال و پـرم را            سوزاند غـم زیــنــب تو هم جـگــرم را
من نــذر نمودم که کنم هــدیه سـرم را            ای کــاش بیـارند از آنجــا خــبــرم را

سوگند در سینه غــم خـواهر تو هست
هستیم سپر تا حــرم خواهــر تو هست

نــذری کـنـید تا که دمــی با خــدا شویم            ازاین قفس که ساخته شیطان رها شویم

بــاری که روی دوش گــرفتیم از گنــاه            روی زمین گــذاشته و با صفــا شــویـم

امشب شب در آمدن مــاه فــاطمـه است            دیگر بس است باید از این خواب پا شویم

تا نیمه های ماه دگر صبر هم بس است            راهی بیت حضرت خیــر النــسا شـویم

بــایــد هــزار ســال عـبــادت کنــیــم تـا            از ســائــلان واقــعــی مجـتـبـی شــویـم

آقا عنــایــتــی کن از ایـن تــن در آمــده            قدری تو را صدا زده تا بی ریـا شــویم

قــدری به ما نگــاه کــن آقــا که تـا ابــد            گندم فــروش صحن نگــاه شما شــویــم

امـشـب به یمــن آمــدنت دست مــا بــده            آن بــاده ای که بر کــرمت مبتــلا شویم

حُسنت مرا مـقــیــم ســرِ دار می کــنــد

امشب عــلــی ز لعـل تو افطار می کند

وقتـی تو را ز عــرش فــراتــر گذاشتند            یعــنی به روی دست پیــمـبـر گــذاشتـند

در راه تو تــمام خــلایــق نـشـسـتـه انـد            دل بــرده ای که نام تو دلبــر گــذاشتـند

ماهــی نبود تا که در این مــاه گــل کند            این جــا تو را به دامن مــادر گــذاشتند

خورشید را به امر خــدا مثل هــدیه ای            یک گــوشه پیش هدیه حیــدر گــذاشتند

تا این که حــاجت دل عــالــم روا شـود            هفت آسمان به پــای شما ســر گـذاشتند

امشب بــرای شادی زهــرا و مرتـضی            تاجی به روی فرق تو از زر گــذاشـتند

این افــتـخــار ماست که با مقــدم شــمـا            ما را در آستــان تو نــوکــر گــذاشـتـنـد

با بودن تو فاطمه حس کرد مــادر است

یعنی که اولین پســر چـیـز دیگــر است

با مقــدم تو دیــن خــدا زنــده می شــود            مــاه خــدا کنــار شمــا زنــده می شــود

عیــسی به نــاز مقــدم تو نــاز می کنـد            موسی که هیچ با تو عصا زنده می شود

ماه مبارک است در این نیـمه های شب            با مقــدم تو حــال دعــا زنــده می شـود

امشب که فــاطمه به تو لبخــند می زنـد            شهر مـدینه غــرق صفــا زنده می شود

آقا خوش آمدی که در این لحظه های خوش            سلــول هــای مُــرده ما زنــده می شود

امشب تو آمـدی و نبــی گفت با عــلــی            یک ضلع از حدیث کسا زنــده می شود

وقتی شروع نهضت اربــاب با شماست            با تو حسین و کرب و بلا زنده می شود

چشمان تو به چــشـم علی تا که وا شده

از آن به بعــد نام شــما مجــتــبی شــده

شــوری میان سیـنه من پا گــرفته است            عشقی میان قلب و دلــم جا گـرفته است

مثل علی است با نمک است و خدایی است            قنداقه ای که حضرت زهرا گرفته است

گــویــا دوبــاره مــوقــع افــطــار آمــده            با بــوسه ای که از لبش آقـا گرفته است

او که کریم خانــۀ زهــرا و حیـدر است            رونق ز کار و بار مسیحــا گـرفته است

از ســوی جـنت آمده یا از ســوی خــدا            دسته گـلی که حضرت مـولا گـرفته است

معـمــار گــاهــواره او دست جبــرئیــل            یعنی که کار عشق چه بالا گرفته است!

یــوسف رسیده است به پــابوســی حسن            مجنون شده است و دامن لیلا گرفته است

با نـور خود دل از همه دل ها ربوده است            این ارث را ز امّ ابیهــا گــرفــتــه است

ای بــرکت هـمیــشه افطــار مــا حســن

خــوش آمــدی به خانـه صدیقه یا حسـن

از بس که مثل حضرت زهرا منور است            مست اند اهل خانه به قدری معطر است

گـفـتــه نبـی عـقـیـقـه کند زودتــر علــی            آن قدر روی دلبر نــوزاد محـشــر است

کی گفته است این که حسن مرد جنگ نیست؟            نیزه به دست حضرت فتاح خیــبر است

گـفـتـنـد نیـست آشنــا با فــنــون جـنــگ            جنگ جمل رسید همه دیدند حیـدر است

با ضربه اش چـو نـاقـۀ فـتـنـه نموده پی            دیــدنــد مستحــق صــد الله اکـبــر اسـت

وقت نمــاز کـنــده شــود از دل زمـیــن            بی خود نبوده است که او مست کوثر است

در حلو و در عبادت و در سجده های شب            هم مثل مرتضی ست، هم چون پیمبر است

این را بدان کسی که به تن فخر می کند

محشر خدا به خُلـق حسن فخــر می کند

مظلــوم تــر ز حــیــدر کــرار یا حـسن            ای نیمه شب به دوش شــما بار یا حسن

ای صــاحب تمــام مکــاتب، امــیــد دل            استــاد درس رزم عــلــمــدار یــا حسـن

ای قبــله گــاه خلــقِ دو عــالــم بقیــع تو            ای از دل شکــستــه خبــردار یــا حـسن

پــیــری زود رس ز چــه آمد ســراغ تو            از غصه هــای کـوچه عــزادار یا حسن

ای زیــر بار تهمت و دشنــام بین شهــر            ای از تمــام شهــر طلب کــار یا حســن

آقا شنـیــده ام که قــدت را شکستــه انــد            وقتی که سوخت آن در و دیوار یا حسن

آقــا شب ولادت و روضــه حــلال کــن

این روضه را زمینه عشق و وصال کن

آماده شد سـفــره، كــرم، خِیــل گــداها            می آیـد امشب واژه واژه رمــز دریــا

مـهــمــان ویــژه آمــده بــر ســفــرۀ ما           مهمــان نباشد میــزبــان عــرش اعــلا

امشب صفا می بارد از دست كریــمی

باید بـخــوانــم یاعــلــیُّ یا عــظــیــمی

می بارد از دست خــدا بــاران رحمت            آرام مــی آیــد صــدای پــای حــیــرت

دنیــا نــدیــده جـلــوه ای با این ابـهّــت            خــورشیــد آورده ست دامان رســالـت

امشب خــدا آقای دیگــر آفــریــده ست

یعنی كه حیدر بهر حیـدر آفــریده ست

امشب می و میخانه و پیمانه جور است            امشب شراب عاشقان یك كاسه نور است

امشب زمین و آسمان غرق سرور است            چون كاروان یار در حال عبــور است

امشب دوباره حضرت موسی به نیل است

سر دستــۀ مستان امشب جبــرئیل است 

پر شورتر از موج دریاهاست این عشق            آرام تر از صحنۀ صحراست این عشق

در امتــداد ذكر یا زهــراست این عشق            بین تمــام عشــق ها آقــاست این عشـق

این عشق، عشق مجتبی ماه زمین است

آیـیـنــۀ عشــق امیــرالمــومـنـیــن است

ای مــنـــتــهــای آرزوی دردمــــنــدان            تنهــا كــریــم دست هــای مـستـمـنـدان

روشن ترین مهـتــاب قلب تــار دوران            باران ترین خورشید، ای هم پای باران

بوی خوش هم صحبتی را از تو جویم

وقتش رسیده با تو حــرفــم را بگــویم

 آیـیـنــه دار وجــه خـتــم المــرسَلیــنی            ماه سمــاواتیّ و خــورشـیــد زمـیــنـی

خیـر الاَنــامی تو، مُـعــزُّ المُـومنـیــنی            مجنون تــرین لیــلای رَبُّ العــالمیــنی

در صحنه های عشق تنها تك سـواری

تو مثل مــادر، مثــل بــابــا؛ تـا نــداری

تا آمدی شــام عــلــی رنـگ سحــر شد            آغوش حیدر سجـده گــاه صد قمــر شد

تا عكس تو در قاب چشمش جلوه گر شد            زهرا دگر مـادر شد و حیــدر پــدر شد

در بیستــون عشــق تا تـكــثـیر گشتــی

با جمع زهــرا و عــلــی تعبیــر گشتی

بر روی دستــان پیمبـر جــان گــرفتی            چون ابر بودی، رخصت باران گرفتی

ﺷــﺄن نــزول ســورۀ انســان گــرفـتـی            تو زندگی از لــؤلـؤ و مرجــان گرفتی

تو اولیـن ایـجــاد یك وصــل مــطــهّــر

اَلحــق كه مــروارید زهـراییّ و حیــدر

نــاز نگــاه مهــربـان تو چه زیـبــاست            جغرافیای چشم هایت رو به دریــاست

مهتــاب از آیـیـنــۀ روی تو پــیــداست            لالایــی خــواب تــو بـا امّ ابـیـهــاسـت

ماهی، چه والایی، چه زیبایی حسن جان

یوسف ترین فرزند زهرایی حسن جان

من بـا گــدایــیّ تو آقــا خــو گــرفــتــم            بی آبــرو بودم كه رنــگ و بو گــرفتم

با غصــه هــایم در بغــل زانــو گرفتم            از شــرم چشـمان تو از تو رو گــرفتم

با این كه بـد بودم مرا كــردی غلامت

آقــای بی مــانــنــد، قــربــان مــرامت

تنهاترین ســردار غــربت، من فــدایت            فخــرم به عالــم این بُـوَد هستم گــدایت

شــاهم زمــانــی كه شوم خــاك عبـایت            ای كاش می بودم وَ می مُردم به پـایت

هر آن چه دارم از تو دارم، كم نــدارم

وقتی (اسیرت) می شوم، ماتـم نــدارم

ماه من از پرده بیرون شو ببین ماه خدا را           ماه عفو و ماه رحمت ماه تسبیح و دعـا را

ماه توبه ماه بخشـایش مه صدق و صفا را           ماه میــلاد حسن مــرآت حسن کبــریــا را

نیمه ماه خـدا ماه عــلــی را جلــوه گر بین

قرص خورشید محمد را در آغوش سحر بین

غنچه ای از گلبن قرآن و عترت وا شد امشب           اشک شوق مصطفی در خنده اش پیدا شد امشب

روشن از دیدار رویش دیده زهرا شد امشب          فـاش گویم پور بوطالب علی بابا شد امشب

گشته بلبل جبرئیل و خانه وحی است گلشن

ای محمد ای علی ای فاطمه چشم تو روشن

بزم شادی هم زمین هم چرخ گردون آمد امشب           روزه داران را بهین عیدی همایون آمد امشب

میهمانان خــدا را بخت میمــون آمد امشب           ماه روی میزبان از پرده بیرون آمد امشب

دل نماز آورده بر محــراب ابروی خــم او

روزه سی روزه می گیرد بخــیر مقــدم او

آفتاب حسن حق تــابنده هنگــام سحــر شد           نیمــه مـاه خــدا مــاه محمد جلــوه گــر شد

مرتضی را چشم دل روشن برخسار پسر شد          هم بشر هم بوالبشر را این پسر نیکو پدر شد

ظاهر از بین ولایت مظهر داور شد امشب

البشاره البــشاره فــاطمه مــادر شد امشب

خیز و در آئینه جان عکس روی یار بنگر           جــلوه گر در خــانه دل جلــوه دلدار بنگر

وجـه وجــه الله بین؛ مهــر رخ دادار بنگــر           در تــلاقــی دو دریــا لؤلؤ شهــوار بنگــر

گوش شو تا بشنوی تبریک حی ذوالمنن را

چشم شو تا بنگری روی دل آرای حسن را

تا درخشان شد رخ رخشان تر از ماه تمامش           گشت پروانه صفت در گرد رخ ماه صیامش

چون سراپا حسن دید آن طفل را جد کرامش           بوسه زد بر روی زیبا و حسن بگذاشت نامش

در مه مهمانی حق گــشت مـاهی اشکــارا

روشنی بخشیــد چشــم میهمــانان خــدا را

ای تولایت صفا بخش و شفا بخش دل من           وی به مهرت دست حق آمیخته آب و گل من

از نمکدان عطایت شــورها در محفـل من           نیست غیر از مهر تو در مزرع دل حاصل من

تا مگر روزی شوم از خیــل زوار بقیعت

یا شبی صورت نهم بر خاک دیوار بقیعت

کاش می بودم نسیم و می گذشتم از کنارت           کاش می بودم غبار و می نشستم بر مزارت

کاش بودم اشک و میگشتم ز هرچشمی نثارت           کاش بودم شمع بزم عاشق شب زنده دارت

مرغ جان از لانۀ جسمم همی گیرد سراغت

روشنی گیرد دلم از قبربی شمع وچراغت

آنکه در ماه خــدا شد ماه بی همتا توئی تو           آنکه بر دوش رسـول الله دارد جا توئی تو

آنکه بخشیده است جان بر پیکر تقوا توئی تو           آنکه بر بوده دل ازصاحب دلان یکجا توئی تو

آنکه سر بسپرده بر آئین فـرمانت منـم من

وآنکه بین دوستان گشته ثنا خوانت منم من

ای شکست خصم دین در شیوۀ صلح تو پیدا           دوست ازصبرت به حیرت، دشمن از صلح تو رسوا

صبر کردی تا شود برنامۀ اســلام اجـراء           صلح کردی تا قیــام کــربــلا گردید بر پا

صلح و صبرت بود دام دیگری بر خصم غافل

ورنه هرگز آشتی با هم ندارد حق و باطل

توهمان مردی که در جنگ جمل شمشیر بستی           چون علی درحین چالاکی  به صدر زین نشستی

قلب لشکر را دریدی پشت دشمن را شکستی           رشتۀ جا ن یلان را بی امان از هم گسستی

مر مرا باور نیاید دست روی هم گــذاری

خواستی با پا گلوی کفر را در هم فـشاری

تو ولی حقی و حق خوانده بر هستی امامت           ثبت شد پیروزی اسلام در صلح و قیـامت

وحی مُنــزل هست مانند کــلام الله پیـامت           می نباید بُرد جز با عزّت و تمجــید نامت

"میثم" این الهــام را از آیۀ قــرآن گــرفـته

با تولای تو در دل پــرتــو ایــمان گــرفته